Met veel verdriet moeten wij mededelen dat Cor Huijken, raadslid voor de PvdA Schiedam van 1987 tot 1998, in de nacht van maandag 22 op dinsdag 23 maart 2021 aan de gevolgen van COVID-19 is overleden. Hij is 74 jaar oud geworden. Hieronder leest u een In Memoriam van Peter Groeneweg over zijn vriend en oud-collega:
Cor was lange tijd binnenschipper op de “De Hamburg”. Daar konden hij en Riet prachtige verhalen over vertellen. En Riet wist hem uiteindelijk toch aan wal te krijgen, in de Gorzen. Cor voer toen met een klein bevoorradingsschip waar hij bij hoge golven alleen met een soort periscoop zijn weg kon vinden. Een ontbijtje van een omelet met een borrel ernaast was in die tijd niet ongebruikelijk. Door zijn technische kennis kwam Cor pas echt aan wal met zijn werk als machinist in het Sportfondsenbad. Maar hij was van alle markten thuis want hij bouwde daar ook een sauna in, om de klandizie te verhogen. En later ging hij aan de slag in het nieuwe Bad Groenoord waar hij vooropliep met moderne methoden om het badwater te chloreren, om het energieverbruik te verminderen en om vanaf zijn huisadres de systemen in de gaten te houden en aan te sturen. En over budgetbewaking hoefde niemand hem iets te leren, en menig leverancier werd door hem stevig herinnerd aan geldende leverings- en garantievoorwaarden waardoor hij vaak geld voor de gemeente of het bad terugverdiende.
Met veel smaak kon Cor ook vertellen over de periode waarin vijf kleine Schiedamse woningcorporaties tot fuseren werden gebracht, mede door zijn inzet. Het resultaat van die fusie, de Woningbouwvereniging “Schiedam”, is later met het gemeentelijke woningbeheer samengegaan in Woonplus.
Cor werd wel met enige spot de laatste arbeider in de raadsfractie van de PvdA Schiedam genoemd. Of de enige echte Gorzenees in de gemeenteraad. Het verklaarde voor sommigen waarom Cor geen blad voor de mond nam en recht voor z’n raap zijn mening gaf. En dat viel niet altijd goed natuurlijk. Maar je moest hem dan ook geen kunstjes flikken. Stond hij aan jouw zijde, dan was het een stevige medestander die ook bereid en in staat was om een rol te spelen. Vaker die van ‘whip’ (als mijn vicefractievoorzitter van november 1994 tot april 1998) dan die van bemiddelaar maar het is fout om die laatste rol, ook als handig netwerker, te ontkennen. Want Cor had een enorme hoeveelheid contacten, en vele daarvan waren verrassend. Ik liep eens samen met Cor op de Hoogstraat toen ik even verderop de succesvolle zakenvrouw Sylvia Tóth (uitzendbureau Content) zag. Voor ik tegen Cor kon zeggen wie daar aan kwam lopen, de ‘zakenvrouw van het jaar’ ergens in de jaren tachtig, snelde Cor al vooruit en vielen de twee in elkaars armen, in een hartelijke begroeting want ze kenden elkaar al jaren.
Cor was direct, tegenover iedereen. Burgemeester of burger, wethouder of wetbreker, partijgenoot of van een concurrerende partij: Cor sprak zich uit. Of deelde uit. Zoals letterlijk de trap onder de kont van een jongerenwerker die de jongeren wel heel erg stond aan te moedigen om het vreugdevuur -en daarmee de schadepost voor de gemeente- nog hoger te maken. Cor moest ook incasseren, in de politiek maar ook in zijn wijk. Agressie tegen raadsleden was er toen ook al: hoe vaak trof hij zijn Lada (Fiat van Sovjetmakelij) niet aan met één of twee lekke banden?!
Lange tijd heb ik met Cor samengewerkt aan de “Voorwaarts”, het afdelingsblad van de PvdA Schiedam. Eerst geholpen met stencilen, in de fractiekamer in het stadhuis (waar nu het restaurant zit). Een oplage van 1500 exemplaren was heel normaal. En daarna steeds meer redactiewerk en vormgeven, en dat laatste aan het werkblad dat over de volle breedte van de huiskamer in de Abbenbroeksestraat was bevestigd. Daar ontstond het idee om bij toerbeurt door redactieleden een voorwoord te schrijven, het “Voorwoorts”.
Als Cor aan de beurt was, kostte het in elkaar zetten van het blad altijd wat meer tijd omdat Cor grote gedachtesprongen maakte en te veel onderwerpen in één keer aansneed. Na een goed gesprek, om te weten te komen wat hij het belangrijkste punt vond, en hoe hij redeneerde en aan had genomen dat iedereen die redenatie zo kon volgen, gingen we samen achter het toetsenbord zitten en schrapten en vulden aan. Hij verbaasde zich er dan over wat ik niet wist van wetten en besluiten, en ik verbaasde me er dan over wat hij allemaal wel wist, als “eenvoudig machinist van het Sportfondsenbad aan de BK-laan.”
Velen hebben die kennis van Cor onderschat, vermoedelijk omdat ze alleen de arbeider zagen of wilden zien maar ook omdat Cor die kennis meestal niet geordend presenteerde. Het leek soms of hij het genoeg vond om op de omgevallen boekenkast achter hem te wijzen als logica van zijn redeneerlijn. Hij besefte dan onvoldoende dat hij anderen moest meenemen. Maar -zoals blijkt uit het samen herschrijven van zijn voorwoord- bereid om te leren en te accepteren dat hij hulp nodig had.
Cor verraste vaak als hij hulp bood. Privé toen hij zijn schoonmoeder in huis nam terwijl die twee best moeite met elkaar hadden. In zijn werk, als hij jonge ‘gassies’ op sleeptouw nam om het vak te leren. En in het politieke handwerk toen hij uit de kofferbak van zijn auto ineens verkiezingsposters van andere partijen toverde en beschadigde posters overplakte met de nieuwe poster van die partij. Zo gingen we toen met elkaar om in de politiek! Nou ja, zo ging Cor in campagnetijd om met andere partijen in de raad, als ze hem maar geen kunstjes flikten want dan was het over!
Dat samen posters plakken werd pas echt hilarisch toen we ontdekten dat vers-geplakte PvdA-posters systematisch werden verwijderd door iemand die ons op de route volgde. Met waterglas in de stijfselemmer erbij en een tweede ronde plakken op diezelfde avond waren Cor en ik de concurrent de baas. De posters waren na een nacht uitharden slecht te verwijderen en hoe verwarrend moet het voor de achtervolger geweest zijn dat meerdere partijen zijn partijposters hadden overgeplakt?! Hij heeft het daarna nooit meer gewaagd maar waterglas in het stijfsel werd toen wel standaarduitrusting voor de plakploeg van Cor.
Was Cor progressief? Tja, niet op alle fronten en niet altijd even consistent. Vrouwenemancipatie vond hij niets maar zijn dochters moesten wel alle kansen krijgen en pakken. De combinatie vrouwelijke raadsleden en Cor was vrijwel altijd explosief maar als ze hun drank binnen konden houden, dan vielen ze toch wel mee. En nadat ik als commissievoorzitter Cor eens tot de orde moest roepen omdat hij uitviel naar iemand die net had ingesproken, bleek in de pauze dat de inspreker mij zachtjes vloekend voor van alles en nog wat zat uit te maken (zoals “vieze vuile homo!”) en dat pikte Cor niet. Ik heb bij heropening van de vergadering uitgelegd wat er werkelijk gebeurd was en dat ik Cor onterecht had gecorrigeerd. De medestanders van de inspreker dropen daarop teleurgesteld af.
In discussies over integratie van allochtonen had Cor het vaak lastig. In zijn werk in het zwembad liep hij vaak aan tegen incidenten met jongeren en dan viel het hem op -en tegen- dat het vrijwel altijd om Turkse of Marokkaanse jongeren ging die vrouwen en meisjes lastigvielen. De medewerkers van het zwembad losten dit soort voorvallen meestal zelf op maar als Cor de politie om hulp belde, dan wisten ze ook dat het menens was en stonden ze binnen ‘no time’ voor de deur. Als Cor belde, dan was er echt wat mis!
De laatste jaren waren niet altijd even makkelijk voor Cor. Nadat Riet was overleden, en één van zijn kleinzoons, Daniël, zelfmoord pleegde, ging zijn gezondheid achteruit. Hij minderde het drinken, en stopte zelfs met roken, maar zijn kring werd kleiner en toch… hij maakte er wel nog wat van. Met rauwe bewoordingen bleef hij mensen voor zich innemen: de buren die veel hulp boden, de thuiszorgmedewerkers, het ziekenhuispersoneel. Een man die met veel kabaal dat kleine hartje nauwelijks verbergen kon. Die kritisch maar ook -en vooral- trots was op zijn dochters. En op al zijn kleinzoons!
Ik denk met veel waardering aan Cor terug. En aan zijn vrouw Riet. Je was er altijd welkom. En ik denk ook met een lach terug aan die keer dat ik Riet een groot plezier kon doen met kaartjes voor een optreden van Rob de Nijs in het Theater aan de Schie. Wat zal Cor zich opgelaten hebben gevoeld toen Riet al bij het tweede nummer van Rob de Nijs opstond en mee ging swingen en zelfs Rob de Nijs in de lach schoot omdat hij dat nog nooit zo vroeg op de avond had meegemaakt.
Peter Groeneweg
